Peter Hobbelen ken ik van een leven lang geleden. We hebben een gemeenschappelijk verleden bij sociale werkvoorziening Drechtwerk in Dordrecht. Peter kwam in 1998 in een roerige tijd als financieel directeur bij een organisatie, waar de verliezen zich opstapelden. Dat leidde tot een grootscheepse reorganisatie, waarbij werd besloten om vijftig ambtenaren te ontslaan. Onze eerste ontmoeting was een memorabele bijeenkomst voor leidinggevenden over de door hen te voeren slechtnieuwsgesprekken. De sfeer was gespannen. Binnen de wereld van de sociale werkvoorziening was een dergelijke ontslagronde nooit vertoond. Ik was gevraagd iets te bedenken ter voorbereiding op dit type gesprek. Ik vroeg hen zich te ontspannen, hun ogen te sluiten en nam ze mee in een geleide fantasie:
‘Denk eens terug aan een grote blunder die je ooit in je loopbaan hebt gemaakt. Zo’n blunder waar je het moeilijk mee hebt gehad. Haal ‘m eens voor de geest. Wat gebeurde er? Waar was je? Wie was erbij? Hoe was de sfeer? Schaamde jij je? Wat voelde je?’
Het was doodstil en terwijl ik ze meenam in mijn verhaal liep ik een rondje achter de deelnemers langs. Vanwege de stilte waren mijn voetstappen duidelijk hoorbaar. In mijn slotakkoord, nog steeds rondlopend, kondigde ik aan dat degene die op zijn schouder werd getikt, voor de groep zijn verhaal mocht doen.
Nadat ieder zijn ogen had geopend, vroeg ik wat zij tot nu toe het meest spannend vonden. ‘Ik hoopte dat je mij niet zou aanraken’, was de meest gehoorde reactie. Daar kon ik mijn moraal aan verbinden: ‘Jij vertelt of een medewerker mag blijven of niet. Na een paar gesprekken ken je het wel. Denk straks terug aan deze oefening en besef bij elk gesprek opnieuw hoe spannend dat voor iedere medewerker is.’
Natuurlijk had ik het nog meeslepender kunnen maken door ze aan hun eerste seksuele ervaring terug te laten denken, maar dat leek me gezien de situatie niet zo gepast.
Ik herinner me dat Peter na zijn serie gesprekken bij me langs kwam om me te bedanken voor deze oefening. Hij had er bij elk gesprek even aan gedacht.
Een paar jaar later verlieten we allebei Drechtwerk om andere dingen te gaan doen. We zijn elkaar in alle jaren daarna nooit uit het oog verloren. Nu is hij directeur/eigenaar van de Confed Group en staat hij aan het roer van een sociale onderneming waar het mixed people concept wordt toegepast. Naast het reguliere personeel neemt hij in een bepaalde verhouding medewerkers aan met een lichamelijke, verstandelijke of psychische beperking.
Zijn persoonlijke missie om mensen met een arbeidsbeperking volwaardig deel te laten nemen aan het arbeidsproces heeft geleid tot een hernieuwde samenwerking. Op grond van talloze gesprekken heb ik een boek geschreven over zijn ervaringen met arbeidsparticipatie: als directeur van een sociale werkvoorziening, de overname van slecht renderende bedrijfsonderdelen van sociale werkvoorzieningen, de begeleiding van start-ups. Ervaringen die uitmonden in adviezen om meer mensen met een arbeidsbeperking een kans te geven.
Dat maakt het boek interessant voor een brede groep lezers, zowel startende als ervaren (sociale) ondernemers, opleidingsinstituten, docenten en studenten in het hoger onderwijs, (potentiële) investeerders, bankiers, beleidsmakers en politici op lokaal en landelijk niveau.
We hebben behoefte aan mensen die de wereld een beetje mooier maken, zoals werkkansen bieden aan mensen met een arbeidsbeperking. Voor mij persoonlijk was het een mooie gelegenheid me te verdiepen in de boeiende wereld van het sociaal ondernemerschap. Het boek heeft de intrigerende titel Stop met sociaal ondernemen. De illustraties zijn van de hand van cartoonist Djanko. Het boek kun je hier aanschaffen.
november 2020, Bert den Boer
info@bbdb.info
Peter Hobbelen ken ik van een leven lang geleden. We hebben een gemeenschappelijk verleden bij sociale werkvoorziening Drechtwerk in Dordrecht. Peter kwam in 1998 in een roerige tijd als financieel directeur bij een organisatie, waar de verliezen zich opstapelden. Dat leidde tot een grootscheepse reorganisatie, waarbij werd besloten om vijftig ambtenaren te ontslaan. Onze eerste ontmoeting was een memorabele bijeenkomst voor leidinggevenden over de door hen te voeren slechtnieuwsgesprekken. De sfeer was gespannen. Binnen de wereld van de sociale werkvoorziening was een dergelijke ontslagronde nooit vertoond. Ik was gevraagd iets te bedenken ter voorbereiding op dit type gesprek. Ik vroeg hen zich te ontspannen, hun ogen te sluiten en nam ze mee in een geleide fantasie:
‘Denk eens terug aan een grote blunder die je ooit in je loopbaan hebt gemaakt. Zo’n blunder waar je het moeilijk mee hebt gehad. Haal ‘m eens voor de geest. Wat gebeurde er? Waar was je? Wie was erbij? Hoe was de sfeer? Schaamde jij je? Wat voelde je?’
Het was doodstil en terwijl ik ze meenam in mijn verhaal liep ik een rondje achter de deelnemers langs. Vanwege de stilte waren mijn voetstappen duidelijk hoorbaar. In mijn slotakkoord, nog steeds rondlopend, kondigde ik aan dat degene die op zijn schouder werd getikt, voor de groep zijn verhaal mocht doen.
Nadat ieder zijn ogen had geopend, vroeg ik wat zij tot nu toe het meest spannend vonden. ‘Ik hoopte dat je mij niet zou aanraken’, was de meest gehoorde reactie. Daar kon ik mijn moraal aan verbinden: ‘Jij vertelt of een medewerker mag blijven of niet. Na een paar gesprekken ken je het wel. Denk straks terug aan deze oefening en besef bij elk gesprek opnieuw hoe spannend dat voor iedere medewerker is.’
Natuurlijk had ik het nog meeslepender kunnen maken door ze aan hun eerste seksuele ervaring terug te laten denken, maar dat leek me gezien de situatie niet zo gepast.
Ik herinner me dat Peter na zijn serie gesprekken bij me langs kwam om me te bedanken voor deze oefening. Hij had er bij elk gesprek even aan gedacht.
Een paar jaar later verlieten we allebei Drechtwerk om andere dingen te gaan doen. We zijn elkaar in alle jaren daarna nooit uit het oog verloren. Nu is hij directeur/eigenaar van de Confed Group en staat hij aan het roer van een sociale onderneming waar het mixed people concept wordt toegepast. Naast het reguliere personeel neemt hij in een bepaalde verhouding medewerkers aan met een lichamelijke, verstandelijke of psychische beperking.
Zijn persoonlijke missie om mensen met een arbeidsbeperking volwaardig deel te laten nemen aan het arbeidsproces heeft geleid tot een hernieuwde samenwerking. Op grond van talloze gesprekken heb ik een boek geschreven over zijn ervaringen met arbeidsparticipatie: als directeur van een sociale werkvoorziening, de overname van slecht renderende bedrijfsonderdelen van sociale werkvoorzieningen, de begeleiding van start-ups. Ervaringen die uitmonden in adviezen om meer mensen met een arbeidsbeperking een kans te geven.
Dat maakt het boek interessant voor een brede groep lezers, zowel startende als ervaren (sociale) ondernemers, opleidingsinstituten, docenten en studenten in het hoger onderwijs, (potentiële) investeerders, bankiers, beleidsmakers en politici op lokaal en landelijk niveau.
We hebben behoefte aan mensen die de wereld een beetje mooier maken, zoals werkkansen bieden aan mensen met een arbeidsbeperking. Voor mij persoonlijk was het een mooie gelegenheid me te verdiepen in de boeiende wereld van het sociaal ondernemerschap. Het boek heeft de intrigerende titel Stop met sociaal ondernemen. De illustraties zijn van de hand van cartoonist Djanko. Het boek kun je hier aanschaffen.
november 2020, Bert den Boer
info@bbdb.info
Vul je gegevens in en ontvang het heldenmerk pakket. Ga aan de slag en word ook een betekenisvol merk.
Missie en visie formuleren? Alleen wanneer je ernaar gaat handelen!